Gedaan met anoniem bloggen

Tot nu toe blogde ik hier vrij anoniem. Dat is relatief natuurlijk, want met mijn unieke voornaam is een foto van mij snel gevonden (ook omdat ik mijn achternaam niet geheim hou), maar ik vermoed dat de meesten die moeite niet doen. Hier kondigde ik al aan dat ik wilde stoppen met anoniem bloggen en liet ik mijn haar en nek al zien, maar verder vind je op deze blog eigenlijk geen foto’s van mij. Behalve die #toothbrushselfie die enkele weken geleden op Instagram (en dus in de rechterbalk van mijn homepage) verscheen natuurlijk.

De dag van niet meer anoniem bloggen is iets vroeger aangebroken dan verwacht. Mijn plan was om een fotoshoot te doen en die foto’s te gebruiken op de blog, maar toen vroeg Canvas mij om mee te werken aan een interactief verhaal.

Een korte schets van de voorgeschiedenis: mijn vriend en ik willen geen kinderen en hij liet zich steriliseren. Ik schreef er hier over, later verscheen die blogpost op Charlie. Bij Canvas waren ze bezig aan een reportage over wel of geen kinderen krijgen en dus contacteerden ze mij. Ik twijfelde even en zei toen ‘ja’, want ik vind het goed dat er aandacht besteed wordt aan het onderwerp.

De reportage kwam vrijdag online en kan je hier bekijken. Een kort stukje dat verscheen op Facebook en best vaak (een dikke 12 000 keer tot nu toe) bekeken is, is hier te vinden. Enkele andere mediakanalen schreven er ook over. Zo komt het dat plannen al eens veranderen en ik hier dus iets vroeger mijn gezicht laat zien.

Voor de duidelijkheid: ik ben de meest linkse persoon op de foto bovenaan. Die met het pinkje in de lucht en de Fairphone in haar handen, om deze foto te nemen.

Zie ik eruit zoals je verwacht had of had je je mij helemaal anders voorgesteld (zoals Kathleen blijkbaar)? Ben je pro anoniem bloggen of net niet? Geef ook gerust je mening over bewust kinderloos zijn, maar dat deed je misschien hier al.

Dertig. Tijd voor kinderen?

Nee, dank u. Dat is zo ongeveer mijn standaardantwoord. Aangezien ik al sinds mijn zeventien samen ben met mijn vriend, krijgen wij sowieso af en toe eens de vraag wanneer wij aan kinderen gaan beginnen.

Als tiener wilde ik graag kinderen, drie als het even kon. Nadien werden het er twee. Toen geen of twee en nu zijn we zeker: geen. Veel mensen (ouders) begrijpen dat niet. Er zijn veel redenen, maar de belangrijkste is denk ik toch dat we er geen behoefte aan hebben.

Een ex-collega noemde mij (een jaar of vijf/zes geleden) egoïstisch omdat ik geen kinderen wil. Ik begreep dat toen niet echt, want de overbevolking is onder andere ook een van de redenen waarom ik geen kinderen wil. Ik vond haar dus eigenlijk net egoïstisch. Later begreep ik wel dat ze vooral bedoelde dat voor iemand zorgen je minder egoïstisch maakt en daar heeft ze gelijk in. Maar wat mij betreft móét de keuze om al dan niet kinderen te nemen egoïstisch zijn. Je moet het vooral zelf willen en mijn vriend en ik willen het niet. Begrijp me niet verkeerd: ik wens iedereen die wel kinderen wil een vlotte conceptie, bevalling en opvoeding, maar wij passen er gewoon voor.

Veel moeders zeggen mij dat dat nog wel zal komen. Dat kan. Net zoals ik morgen overreden kan worden / de lotto kan winnen (mocht ik meespelen) / … Je begrijpt mijn punt wel. Ik heb de laatste jaren al verschillende baby’s in mijn armen gehad en ja, ik vind baby’s schattig, maar nog nooit heb ik gedacht: ‘Dat wil ik ook!’

Intussen zijn we allebei dertig en we zijn de laatste jaren dus alleen maar zekerder geworden van onze keuze. We zijn zeker geen kinderhaters. Onze ambitie is eerder om toffe tante en nonkel (of toffe meter en peter, al heb ik (nog) geen metekindje, kandidaten mogen zich altijd melden 😉 ) te worden. Kinderen zijn leuk, maar ze zijn nog leuker als je ze aan het einde van de dag terug kan geven. Ik hoef echt niet per se zelf een kind uit mij te persen.

We zijn zo zeker dat mijn vriend zich heeft laten steriliseren. We hadden het drie jaar geleden al beslist (op zijn aanvraag, ik had daar toen zelfs nog niet over nagedacht), maar het kwam er pas afgelopen december van. Vandaar dat ik intussen ook kon stoppen met de pil.

Ben ik dan niet bang dat ik later eenzaam ga zijn?
Nee. De kans bestaat, ja, maar kinderen hebben helpt niet per se om dat te vermijden. Dat zou ook een totaal verkeerde reden zijn om wel kinderen te nemen. Nee, wij zijn intussen al plannen aan het smeden om later, met andere kinderloze koppels, een of andere oude hoeve te kopen en een verpleegster en schoonmaakster in dienst te nemen, liefst in een warmer land. Zo kunnen wij gezellig genieten van onze oude dag en samen petanquen en hoeft niemand zich eenzaam te voelen. Mooi toekomstbeeld, toch? Kinderen passen daar dus duidelijk niet in.

Ik heb trouwens de indruk dat er meer en meer koppels beslissen om geen kinderen te nemen. Ofwel omringen wij ons gewoon goed, maar wij zijn echt niet de enigen die geen kinderen willen. Sommige koppels twijfelen nog, anderen zijn even zeker als wij (al ken ik er geen die, zonder kinderen, al voor sterilisatie zijn gegaan).

Ben je niet bang dat je er spijt van zal krijgen?
Eigenlijk niet, nee, ik ben net hoe langer hoe zekerder. Een sterilisatie beslis je ook niet tussen de soep en de patatten. Wij weten dat dat permanent is en zijn ook niet over een nacht ijs gegaan. Maar soms ben je gewoon zeker van je stuk en eerlijk: voorkomen is beter dan ‘genezen’, ik wil niet ooit moeten kiezen of ik een abortus wil.

Ken jij mensen die geen kinderen willen? Twijfel je zelf over kinderen krijgen?