Extra lange regenjas

Ik vertelde hier al over de vorige regenjas die ik kocht, mijn koningsblauwe trenchcoat met kap. Die kap is handig, maar doordat de regenjas niet lang genoeg is, moet ik daarbij nog steeds een regenbroek dragen. Ideaal als je een kwartier tussen station en werk moet fietsen, maar minder ideaal als je iedere dag twee keer een uur fietst. Geloof mij, als je een uur een regenbroek draagt, is je gewone broek ook nat, maar dan van het zweet.

En dus ging ik op zoek naar een oplossing. Ik las ooit bij Isabel iets over extra lange regenjassen en dat idee bleef spelen in mijn hoofd. Een regenbroek is te warm om een uur mee te fietsen en de regen komt toch van boven, dus is iets dat je bovenbenen bedekt, lijkt voldoende. Ik twijfelde tussen de rode en de grijze versie, maar kocht uiteindelijk de rode. Kwestie van zeker gezien te worden in het verkeer.

En om er niet als een gothic chick uit te zien, dat ook.

De jas is lang en komt dus effectief tot over mijn knieën. Het is ook een echte regenjas, met extra mouweinden om inregenen te voorkomen en een flapje op de kap, zodat je gezicht wat minder snel nat wordt. De flap onderaan rits je apart vast en geeft je veel bewegingsruimte. Ik kan dus perfect fietsen met deze jas aan.

Maar houdt de jas mijn benen ook droog? Ja en nee. Mijn bovenbenen blijven droog, dat wel, maar als ik in de regen fiets, heb ik helaas ook last van opspattend water. Bij een gewone regenbroek heb je daar amper last van, maar bij deze jas heb ik de indruk dat ik de onderkant van mijn broek zelf nat maak door te fietsen. Ik heb al een spatlap gekregen bij de fietsenmaker voor achteraan aan mijn voorwiel, maar echt opgelost is het nog niet. Als het niet te hard of lang regent en er liggen niet te veel plassen, dan is deze jas perfect, maar met veel regen is het toch onvoldoende. Gelukkig zijn de stevige regenbuien tot nu toe meestal tijdens de terugweg geweest en dan kan ik mij vlot omkleden.

Echt mooi is de jas niet (ook niet echt lelijk voor een regenjas, dat besef ik) en ik voel mij toch nog altijd een beetje belachelijk als ik ermee rondloop. Het riempje rond de taille is ook niet lang gebleven, want dat draaide gelijk zot (en dat was vervelend om vast te maken) en dat vond ik dus niet zo handig. Mijn trenchcoat draag ik als gewone jas, maar dat doe ik met deze jas dus niet.

Ik blijf de jas wel dragen, maar ik denk niet dat ik de jas opnieuw zou kopen, met wat ik nu weet. Ik zou eerder voor rainlegs gaan, denk ik. Dat heeft hetzelfde effect en is iets beter te verstoppen.

Voor wie eraan zou twijfelen: deze blogpost is dus niet gesponsord.

 

 

Raften in Frankrijk

Sinds het begin van de zomer zit ik in een kajakclub. De club organiseert veel activiteiten, ongeveer elk weekend kan je wel een tocht, quiz of wandeling meedoen. Een van die (jaarlijkse) activiteiten is raften. Niet in een rivier in het zuiden van Frankrijk of in Spanje, wel in het noorden van Frankrijk (bij Arras). De afstand valt mee en je bent zeker van stroming, wat bij een rivier niet altijd zeker is. In Arras hebben ze namelijk een kunstmatige zijarm aangelegd aan de plaatselijke rivier.

Het doet een beetje denken aan het parcours van zo’n ronde (doorgaans) gele boot in een pretpark met veel kolken. Een gesloten parcours waarbij je raft naar boven gesleept wordt en je zo keer na keer kan afdalen. Met raft of met wildwaterkajak, voor de getrainden.

Je gaat al eens kopje onder, maar met veiligheidshelm, reddingsvest en wetsuit aan kan dat niet echt kwaad. Er staat ook altijd iemand langs de kant met reddingskoord en alle anderen letten goed op.

Toen wij er eind augustus waren (met heerlijk weer!), waren er ook verschillende vrijgezellenfeestjes aan de gang. Eens wat anders dan paintballen, he, niet? Gelukkig was er ook een fotograaf mee, met dank aan Patric Leloup voor de foto’s.

Van de wildwaterpiste zelf kan ik geen site vinden, maar ik zie dat zij en zij er wel uitstappen naar organiseren.

Heb jij ooit al geraft? Lijkt het je leuk om eens te doen?

Een jaar na het proteïnedieet

Vandaag is het exact een jaar geleden dat ik officieel opnieuw alles mocht eten na mijn proteïnedieet. Ik evalueerde hier al eens na drie maanden. Het meeste klopt nog wel, maar nu is het tijd voor een iets gedetailleerdere update.

Ik zal maar meteen eerlijk zijn: ja, ik ben opnieuw bijgekomen. Door het proteïnedieet verloor ik 32 kilo, ik schat dat er intussen terug tien kilo bij is. (Ik schat dat, want ik heb al enkele maanden geen fatsoenlijke weegschaal meer, intussen ben ik op zoek naar een analoge, want digitale weegschalen heb ik al genoeg versleten.) Dat geeft nog altijd een dikke twintig kilo die eraf is en daar ben ik blij mee. Vreemd misschien, want ik ben wel bijgekomen (tien kilo op een jaar is natuurlijk niet gezond), maar ik heb de indruk dat mijn gewicht intussen zowat ‘gesetteld’ is en ik hoop/gok dat het, met de zomer in aantocht, weer iets gaat verbeteren. Wil ik die tien kilo er opnieuw af? Nee, toch niet volledig. Ik zat goed in mijn vel toen, maar voelde me niet helemaal mezelf, een beetje speklaag hoort gewoon bij mij, denk ik. Wil ik er terug kilo’s af? Jazeker. Mijn benen zijn te dik, mijn kont is te breed en mijn bh’s worden krap. Maar deze keer wil ik mij minder focussen op die kilo’s, meer op een gezondere levensstijl.

Ik eet anders dan voor mijn dieet, gevarieerder. De cornflakes als ontbijt zijn vervangen door zelfgemaakte granola of zelf baksels zonder boter en suiker. Ik eet minder (slechte) tussendoortjes en we eten minder snel fastfood. Ik leerde intussen pure chocolade eten (ik was een grote fan van melkchocolade, maar intussen zit ik al aan 80 % cacao en kan ik daarmee leven, al blijft melkchocolade natuurlijk geweldig lekker), ik eet minder uit pakjes (ik maak bijvoorbeeld veel tussendoortjes zelf) en minder vlees. Als er op het werk gedeeld wordt, sta ik mezelf nog wel toe daarvan te genieten (en dat is soms iets te vaak) en ik merk (helaas) dat ‘nee’ zeggen tegen lekkere dingen die mij aangeboden worden, mij enorm moeilijk valt. Ik probeer er dan gewoon van te genieten, maar ik merk dat de zoetekauw in mij om meer blijft roepen.

Ik leef ook anders. Vroeger ging ik een tot drie keer per week naar de sportschool en bewoog ik verder amper. Nu beweeg ik dagelijks. Ik heb mijn auto weggedaan (ook vanwege de problemen die ik ermee had) en ga nu met de fiets of de trein naar het werk. Wanneer ik met de fiets ga (wat tijdens die natte winter meer niet dan wel lukte, want ik blijf een regenhater), fiets ik 24 kilometer op een dag. Ga ik met de trein, dan wandel ik minstens een kwartier en fiets ik acht kilometer in totaal. Naar de sportschool ga ik nog altijd, maar dan wel met de fiets (acht kilometer enkele rit). Ik denk dus dat ik het bewegen meer in mijn dagelijks leven heb gekregen. Dat ik het milieu er een plezier mee doe, vind ik een extra voordeel.

Verleidingen blijven komen en, we moeten daar eerlijk in zijn, die zullen er altijd zijn, ofwel van de buitenwereld, ofwel van de snoeper in mij. Eraan weerstaan lukt mij moeilijk en dat gaat een strijd blijven. Mijn zwakheden waren vroeger pasta (kan ik veel te veel van eten), chocolade, koekjes en chips. Die zwakheden zijn dezelfde gebleven, helaas, alleen probeer ik er beter mee om te gaan. Lukt me dat altijd? Nee, zelfs meestal niet. Maar ik ben ook niet van plan opnieuw twintig kilo bij te komen, dat staat vast. De periode na het dieet is helaas de moeilijkste en die is voor de rest van mijn leven, maar stap voor stap ga ik voor verbetering.

Spooky

De laatste weken ga ik vooral met de trein en de fiets naar het werk. Met al die regen en de kou is het aangenamer om een deel met de trein te doen en maar vier kilometer te fietsen in de plaats van de volle twaalf.

Vandaag wilde ik echter nog eens de volledige fietstocht maken. Deze morgen bleek het nog donker en mistig en de dikke sokken die ik droeg, hielpen twee kilometer langer om geen ijskoude tenen te krijgen, maar helaas niet volledig tot aan het werk. Ik vrees dat ik mijn zoektocht naar warme (en bijgevolg ook lelijke) schoenen ga moeten verderzetten, als ik tijdens de winter nog eens de volledige afstand wil fietsen.

’s Avonds bleek het nog donkerder en nog mistiger en eigenlijk ook nog kouder. De mist was op sommige plaatsen heel erg (ik denk dat iedereen die vandaag onderweg was schrik heeft gehad). Gelukkig ken ik de weg al goed en weet ik wat te verwachten, want ik passeer een hoop onverlichte stukken en zelfs een onverhard (en onverlicht) stuk. Dat was even spannend, niet omdat ik bang was dat er iemand uit de struiken zou springen, wel omdat ik geen hand voor ogen kon zien. ‘Ik weet dat er hier plassen zijn, maar ik zie niet waar.’ ‘Niet te veel naar links fietsen, want daar is een sloot.’ ‘Zien dat ik niet tegen de paaltjes rij, hopelijk zie ik ze op tijd.’

Maar als ik dan een man zie die op een onverlicht stuk met zijn twee hondjes aan het wandelen is en elke hond een rood lichtje heeft aanhangen, dan kan mijn rit niet meer stuk.

Autovrij(er) leven

Herinner je je deze post nog? Die auto heeft het helaas niet volgehouden. In principe wel, want hij rijdt nog, maar in welke staat … Remlichtje in het dashboard brandt constant, motorlichtje ook en in juli had ik een accidentje omdat mijn remmen plots niet meer werkten. Gelukkig was ik aan het aanschuiven aan een rood licht, waardoor het maar een heel klein botsinkje was. Alleszins, het zorgt er wel voor dat ik niet meer in die koekendoos kruip. De handelaar blijkt nog steeds een even grote  ******** als toen (ah ja, zo snel veranderen mensen niet) en de verzekering staat niet echt te springen om iets te doen.

Sindsdien heb ik geen andere auto gekocht; ik wil het proberen zonder. Om bovenstaande redenen, voor het milieu, om trager en bewuster te leven, voor mijn conditie en gezondheid en omdat ik de dingen al eens graag anders aanpak. Begrijp me niet verkeerd, wij hebben thuis nog een auto (mijn vriend heeft een auto van het werk), dus die wordt nog gebruikt. Af en toe gaan we daarmee naar de winkel of naar vrienden of op familiebezoek of … Ik leef dus niet helemaal autovrij, maar voor iemand die extreem gesteld is op haar vrijheid en zelfstandigheid, is dat al een grote stap.

Ik vertelde toen dat ik (bijna) niet op het werk geraak zonder auto. Dat klopt niet helemaal, maar het vergt gewoon enige organisatie. Ik woon op 12 kilometer van mijn werk. Dat is dus met de fiets af te leggen, maar als het zwaar regent of sneeuwt (zoals toen), is dat geen evidentie. Een andere optie is om met de trein te gaan. Ik woon op wandelafstand van een klein station en moet maar tien minuten op de trein zitten. Het dichtstbijzijnde station is echter op 4 kilometer van mijn werk. Dat valt ook af te leggen, maar dan moet je ofwel een fiets aan het station hebben staan, ofwel een vouwfiets hebben, ofwel een trein vroeger nemen om dat te voet te kunnen doen. Ik heb trouwens geen glijdende werkuren, dus moet er gewoon zijn om half negen, point final.

Intussen kocht ik al een heleboel dingen aan om autovrij(er) te kunnen leven:

• een nieuwe fiets, zodat ik mijn oude aan het station kon zetten en met mijn nieuwe de volledige afstand kan fietsen (leve ecocheques!)
• fietstassen (helse zoektocht naar mooie tassen die groot genoeg zijn om al eens mee naar de winkel te gaan; viel dik tegen, die eerste keer in de winkel)
• nieuwe broeken (tip: als een broek ’s morgens een beetje strak zit, probeer er dan geen 12 kilometer mee te fietsen. Na 10 kilometer mocht ik mijn moeder bellen om mij uit de nood te komen helpen, waarvoor dank)
• een hele hoop keycards (alweer: leve ecocheques!) voor de treinritten (als je niet elke dag de trein neemt, is het niet de moeite om een abonnement te nemen)

Ik leerde ook een heleboel bij:

• fietsen met sletsen aan je voeten lukt niet als je fietstassen hebt
• koop broeken die zeker groot genoeg zijn
• vergeet je achterlicht op batterijen niet uit te zetten als je je fiets achterlaat
• een borstel, deo, parfum en een handdoekje zijn geen overbodige luxe als je 12 km fietst
• een reservebroek op kantoor hebben liggen is nuttig, zorg wel dat ze zeker past
• als je denkt: ‘amai, de treinen rijden laat’, geloof dat dan niet (dank aan het vriendje om mij op te komen pikken om elf uur ’s avonds)

Wat ik echt nog niet geleerd heb, is hoe ik mij moet kleden om 12 kilometer te fietsen. Ik had het vaak vooral veel te warm (en was dus bijgevolg veel te bezweet na het fietsen), maar te koud wil je het natuurlijk ook niet hebben. Ik denk dat ik toch eens op zoek ga gaan naar thermisch ondergoed en een windstopper voor vrouwen. Alle tips zijn welkom trouwens.

Natuurlijk had ik vroeger niet alleen een auto om mee te gaan werken. Ik gebruikte die ook om naar de winkel te gaan, om te gaan sporten, om met vriendinnen af te spreken en om naar juwelenmarktjes en -avonden te rijden om juwelen te verkopen. De gezamenlijke dingen deden we meestal al met de auto van mijn vriend (van het werk, remember?). Naar de winkel ga ik nu ofwel met de fiets (met nogal kleine fietstassen), ofwel met mijn vriend, met zijn auto. Ik ga nu minder sporten (ah ja, ik fiets elke dag minstens 8 kilometer), enkel op woensdag blijf ik wel naar de sportclub gaan. Dan neem ik overdag de trein en fiets ’s avonds naar de sportclub (acht kilometer enkele rit), kwestie van mijn knieën niet te hard te belasten. Met vriendinnen probeer ik nu in de buurt van een station af te spreken. Voor mijn bijberoep, de juweeltjes, heb ik nog niet echt een oplossing. Naar een marktje ga ik meestal met een vriendin, dus als ik het eens vriendelijk vraag, zal ik wel vervoer hebben. Voor juwelenavonden is het iets moeilijker, maar niets is onmogelijk natuurlijk.

Cambio zou in mijn geval dus ideaal zijn (omdat ik echt maar af en toe een auto nodig heb), helaas woon ik niet pal in het centrum van Antwerpen, maar in een van de districten. No Cambio for me …

Momenteel valt het me goed mee: ik geniet van de fietstochten, het is goed voor mijn gezondheid, ik leef bewuster … Alleen is het weer nog niet weken aan een stuk miserabel geweest (ik haat fietsen in de regen en nog meer fietsen in de sneeuw …), dus ik ben benieuwd of ik deze winter zonder auto zal overleven.

Goede voornemens?

Ik maakte dit jaar geen goede voornemens. Niet omdat ik daartegen ben of het nutteloos vind, wel omdat ik mijn goede voornemens eind september al heb gemaakt, namelijk 34 kilo afvallen (tussenstand: -25,5 kilo, nog 8,5 kilo te gaan dus). Dat afvallen wilde ik doen op twee manieren: het volgen van een proteïnedieet (de belangrijkste manier) en voldoende bewegen.

Dat proteïnedieet gaat vlotjes, maar momenteel heb ik problemen met mijn auto (uitleg volgt later), waardoor ik niet altijd tot bij de sportles geraak.

Mijn sportschema:

• dinsdag: oefeningen doen in een infraroodcabine
• woensdag: step aerobics met vriendin S.
• donderdag: step/BBB
• zaterdag: BBB met vriendin E.

Dat lukt niet allemaal elke week, maar als één les per week wegvalt beweeg ik nog altijd voldoende. Door die autoproblemen geraak ik momenteel veel minder op de sportles. Mijn vriend kan mij weleens wegbrengen en komen halen en als ik met een vriendin ga, kan zij mij wel komen halen en terug thuis afzetten, maar mijn vriend wil ik dat niet elke dag vragen en als een vriendin niet gaat sporten, kan ze mij natuurlijk ook niet vervoeren.

De vorige weken ben ik dus niet zo vlot kunnen gaan sporten, dus dacht ik vorige week zondag dat ik evengoed eens kon gaan joggen. Ik kan te voet naar het park, dus zo lang het niet regent (ik ben echt geen fan van regen), kan ik dat vlotjes zelf doen.

Vorige week was echt een meevaller. Ik had al lang niet meer gelopen en wist dat ik er niet te veel van mocht verwachten. Mijn verwachtingen lagen dan ook heel laag, maar het ging eigenlijk vrij vlot. Ik volg bewust geen start-to-run omdat ik in een park ga joggen en dat enkel wil doen wanneer het nog licht is, waardoor dat dus ook enkel in het weekend kan. Dan kan je natuurlijk ook niets opbouwen met start-to-run. Er waren bijna geen lopers, wat mij heel goed meeviel, want die steken mij toch maar allemaal voorbij.

Deze week was ik zelfs nog niet gaan sporten (behalve dan de wandelingen en fietstochtjes om van en naar het werk te geraken, zo zonder auto), dus ging ik deze morgen opnieuw lopen.

Ik denk dat veel andere mensen wel goede voornemens hebben gemaakt, want het was echt opvallend drukker dan vorige week. Ofwel was dat door de feestdagen en het huis feestklaar krijgen belangrijker was dan te gaan joggen, dat kan natuurlijk ook. Alleszins, ik ben vandaag verschillende keren voorbijgestoken, maar vond het niet eens zo erg: ik sport, dat is momenteel het belangrijkste!