Groot nieuws!

Jawel, een heuse aankondiging op deze blog. Ik heb groot nieuws!

Nee, ik ben niet zwanger (wij willen geen kinderen, weet je nog?). Nee, wij gaan niet trouwen (wij willen niet trouwen, weet je nog?). Nee, wij gaan niet verhuizen (wij zijn nog druk bezig met onze verbouwingen, weet je nog?).

Mijn blog verhuist wel. Ik droomde al langer van mijn eigen domein. Mijn naam is al moeilijk genoeg, die ‘wordpress’ in de URL maakt het alleen nog moeilijker. En langer, dat ook. De cursus ‘Meststoffen voor jouw blog‘ die ik mocht testen, maakte de droom iets concreter. De effectieve uitwerking van de droom heeft even op zich laten wachten en het ziet er daar nog niet helemaal uit zoals ik zou willen, maar dat komt nog wel. Het heeft lang genoeg geduurd, ik wil de stap nu gewoon zetten.

Dus! Wees welkom op www.gerhildemaakt.be! Voor mensen die mij volgen via Bloglovin’ is de overstap al in orde, die hoeven dus helemaal niets te doen. Mijn Instagrampagina blijft gewoon hetzelfde, hoera! Mensen die mij volgen via mail of wordpress.com zullen een nieuwe manier moeten zoeken om mij te volgen. Ik raad Bloglovin’ aan, maar maakte eindelijk ook een Facebookpagina aan. Ook daar is iedereen welkom, uiteraard!

Meisje is niet meer.

Mensen die mij volgen op Instagram zagen het al: afgelopen week overleed mijn grootmoeder. De moeder van mijn vader, de enige grootouder die ik nog had.

Ik schreef hier al eerder over haar (in de begindagen van mijn blog), in het kader van Music for life, de editie over dementie. In 2012 kon ze nog neuriën, toen ze eind vorig jaar 90 werd en we dat vierden met een feest, deed ze zelfs dat niet meer. Alzheimer is genadeloos.

Mijn zus kwam op het mooie idee om afgelopen week samen te komen en bommaeten te maken. Toen wij in de lagere school zaten, gingen wij namelijk iedere maandag eten bij mijn grootouders en aten daar wortelstoemp. Voor speciale gelegenheden hadden mijn grootouders Almdudler in huis en maakte de bomma een ‘puddingvis’ en af en toe kregen we een Koetjesreep.

Mijn nonkel, die al vele jaren werkt in een rusthuis voor dementerenden (waar mijn grootmoeder haar laatste jaren ook doorbracht), schreef tien jaar geleden al een boek over dementie, onder andere over mijn grootmoeder. Ik las het nog niet. Mijn moeder raadde het toen af, ik denk omdat het te confronterend zou zijn. Intussen ben ik tien jaar ouder en ga ik het nu toch lezen, al zal het niet de gemakkelijkste leesperiode worden.

De ondertitel van zijn boek is ‘Hoe mijn moeder weer een meisje werd’ en hij schreef ook de liedjestekst van het nummer Moeder weer meisje. Een stukje tekst uit het nummer:

’t Is af en toe best komisch  –  Hoe ze zichzelf aankleedt

’t Is af en toe best tragisch  –  hoe ze alles weer vergeet

 

De dokter zegt, ach jongen  –  Je moeder is dement

Haar geest geraakt verwrongen  –  Wees blij dat ze je nog kent

(Groot)moeder weer meisje. Meisje is niet meer.

Slaap zacht, bomma.

Voor alles is een eerste keer

Ik heb nogal een sterk gestel. Niet dat ik nooit ziek ben, want dat ben ik zeker af en toe, maar als ik ziek ben, dan is dat meestal keel- en snotgerelateerd, niet maag- en darmgerelateerd. Buikgriep staat niet in mijn woordenboek.

Ik was zes jaar toen ik voor de laatste keer heb overgegeven en ik wist toen echt niet wat mij overkwam, waardoor ook niets van mijn drie opeenvolgende overgeefbuien in de toiletpot terecht is gekomen (sorry ma en pa!).

Het strafste verhaal is waarschijnlijk toen we met een hoop oud-leiding naar de laatste shift van de restaurantdag van de Chiro gingen en zowel vriendin S. als ik vol-au-vent aten. Zij at amper iets, want ze vond dat het vreemd smaakte, ik had mijn bord al leeg toen ik dat doorhad. Zij is nadien drie dagen thuisgebleven met voedselvergiftiging, ik heb ’s avonds (na ongeveer twintig jaar) nog eens gemerkt wat misselijk zijn net is, maar er is niets uitgekomen en ’s morgens was alles in orde.

Voor de fans van How I met Your Mother: ik ben dus al vomit free since 91. 🙂

De eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat ik ook nog nooit echt dronken geweest ben. Ik drink wel en ben weleens in de wind, maar ik ben dus nog nooit ladderzat geweest. Ik zie er de charme niet van in en ik ken mijn grenzen.

Maar voor alles is een eerste keer natuurlijk. Sinds maandagavond voel ik mij slap en koortsig en heb ik geen eetlust. Dat laatste is ook ongeveer voor de eerste keer in mijn leven, vermoed ik. Dinsdag bleef ik dan maar thuis en ging ik in de namiddag naar de dokter. Vermoedelijk griep was zijn conclusie, ik moest rusten en zien hoe het zou evolueren. Dat werd de volgende dag heel duidelijk, helaas: buikgriep.

En dus deed ik navraag bij mijn vriend over wat het juiste medicijn zou zijn (nee, ik kende het verschil niet tussen Imodium en Motilium, ik wist alleen dat ik beide nog nooit nodig had gehad) en ging ik, eens ik wat in staat was, naar de apotheker. Voor de eerste keer in mijn leven slikte ik Imodium en wat ben ik blij dat het bestaat.

Gelukkig heb ik nog niet moeten overgeven en ben ik dus nog steeds vomit free since 91. En ik hoop dat ik dat nog lang mag blijven. Genoeg eerste keren op die paar dagen!

En de winnaar is …

Hier liet ik weten dat mijn blog drie jaar bestaat en dat ik daarvoor graag aan iemand een verrassingspakketje wilde geven. Er kwam best wel wat reactie. Veel dank daarvoor, want zo leer ik mijn lezers meteen wat beter kennen.

Ik telde 34 geldige reacties en liet random.org de rest van het werk doen.

Ik telde opnieuw en dit is reactie 3:

Lizzie, mail jij jouw adres naar gerhilde_van_oers@hotmail.com?

3!

Jaja, deze blog bestaat vandaag drie jaar. De vorige jaren deed ik eigenlijk niet veel met mijn blogverjaardag, omdat ik toen ook niet zo veel deed met mijn blog. Begin dit jaar las ik het Blogboek van Kelly en dat boek zorgde ervoor dat ik een Instagramaccount aanmaakte en in een blogflow terechtkwam. Eindelijk begon ik een beetje na te denken over mijn blog en de onderwerpen kwamen als vanzelf. Ik begon ook wat regelmatiger te schrijven en vond het zelf steeds leuker en leuker.

In juni en juli mocht ik dan de Meststoffencursus van Kathleen testen en dat bleek echt een goed opstapje te zijn. Ik heb intussen dubbel zo veel Bloglovin’-volgers als voor de cursus (al is dat aantal voor veel bloggers nog steeds weinig, ik ben er heel blij mee) en ik krijg meer reacties op de blogberichten die ik publiceer. Die cursus is dus echt wel een aanrader!

Drie jaar dus en dat vier ik graag met jullie, want het is dankzij jullie dat het hier extra leuk vertoeven is. Daarom geef ik graag een pakketje op maat weg. De inhoud staat nog niet vast, ah nee, want het is op maat, maar er zal vermoedelijk wel een juweeltje bijzitten. De rest hangt af van de bestemmeling. Nogal vaag, ja, maar wel extra leuk om te krijgen, denk ik dan. En voor mij extra leuk om samen te stellen natuurlijk, ah ja!

Wat moet je doen om een pakketje op maat te winnen? Ik ben de moeilijkste niet, dus hier een reactie achterlaten met wat kernwoorden over jezelf is voldoende. Dan heb ik ook een beetje een aanknopingspunt om mijn pakketje samen te stellen, he. En zo leer ik mijn lezers ook meteen wat beter kennen. Het maakt trouwens niet uit of dit je eerste reactie ooit is of dat je hier op elk blogbericht reageert. Iedereen mag meedoen, ook al is dit het eerste bericht dat je hier leest.

Ik zal een voorbeeld geven, dat maakt het misschien wat duidelijker. Over mezelf zou ik volgende kernwoorden geven:

Gerhilde – 30 – geen kinderen – twee katten – groot – verbouwingen – taal – bolletjes – blauw – wintertype – pasta – thee – lezen  – zoetigheid – fietsen – chocolade – groener leven – creatief

Je kan mij volgen via Bloglovin’, Instagram en Pinterest en dat vind ik leuk, maar hoeft niet per se om kans te maken op de prijs, hoor.

Deelnemen kan tot 1 december. Succes!

Die keer dat een radiopresentatrice mij consequent met een verkeerde naam aansprak

Ik heb een nogal unieke naam. Ik ben nog geen tweede Gerhilde tegengekomen alleszins. Wel weet ik dat er in Antwerpen een Gerhild is die (ook) juwelen maakt, maar waarbij dat bij mij nogal basic en vrijblijvend was, is het bij haar voor echt. Ze maakt mooie dingen, maar de prijskaartjes zijn natuurlijk in verhouding.

Gerhilde is van oorsprong een Germaanse naam en wil iets zeggen als ‘moedige speerwerpster’. De naam komt in België en Nederland amper voor; de naam Gerlinde iets vaker. Regelmatig krijg ik dan ook mailtjes waarin ik aangesproken word als Gerlinde, of andere varianten op mijn naam (Gerilde is ook een klassieker); de origineelste tot nu toe was Gerhinde, denk ik. Ik moet dan altijd de neiging onderdrukken om de naam van de afzender niet ook fout te schrijven (in mijn mailadres staat duidelijk Gerhilde), maar ik doe het maar niet, want de afzender zou zelf vermoedelijk niet beseffen dat er iets achter zit.

Afgelopen maandag werd ik gebeld door een radiozender waarvan de naam bestaat uit drie letters, omdat ze het ’s avonds wilden hebben over bewust kinderloos zijn (het onderwerp leeft, heb ik intussen gemerkt). De redacteur die mij belde, sprak mijn naam correct uit, dus dat zat wel snor, dacht ik. Tot de radiopresentatrice aankondigde wie ze aan de lijn had, jawel, Gerlinde! Ik corrigeerde haar niet (want naast de kwestie en dat komt niet zo vriendelijk over en ik wilde haar niet uit haar flow halen), maar ik mocht wel ondervinden dat ze haar gesprekspartners graag aanspreekt met hun (al dan niet foute) naam. Nadien kreeg ik uiteraard een berichtje van mijn vriend (die zo vriendelijk was om tijdens het gesprekje een wandeling te gaan maken en mij zo geen extra stress te bezorgen): ‘Goed gezegd, Gerlinde.’ Ik moet bekennen, ik heb hem een trut genoemd, al kan ik zijn alliteratie wel appreciëren.

Onlangs zag ik dat Renilde van Mooi ding een beker Chai latte kreeg met Runhilde op. Al wordt er gezegd dat baristas dat bewust doen. Ik bestel niet zo vaak iets om af te halen in een koffiezaak, maar als ze het juist spellen (en dat is al zo geweest) ben ik blij als een kind.

En toch ben ik tevreden met mijn naam, die maakt mij uniek en is nu ook weer niet té speciaal. Ik heb alleszins nooit met een naamgenoot in de klas gezeten ofzo. Al kan een Hilde in de buurt best verwarrend werken.

Schrijven ze jouw naam meestal juist? Heb jij een originele naam? Zou je je kind een originele naam geven?

Gedaan met anoniem bloggen

Tot nu toe blogde ik hier vrij anoniem. Dat is relatief natuurlijk, want met mijn unieke voornaam is een foto van mij snel gevonden (ook omdat ik mijn achternaam niet geheim hou), maar ik vermoed dat de meesten die moeite niet doen. Hier kondigde ik al aan dat ik wilde stoppen met anoniem bloggen en liet ik mijn haar en nek al zien, maar verder vind je op deze blog eigenlijk geen foto’s van mij. Behalve die #toothbrushselfie die enkele weken geleden op Instagram (en dus in de rechterbalk van mijn homepage) verscheen natuurlijk.

De dag van niet meer anoniem bloggen is iets vroeger aangebroken dan verwacht. Mijn plan was om een fotoshoot te doen en die foto’s te gebruiken op de blog, maar toen vroeg Canvas mij om mee te werken aan een interactief verhaal.

Een korte schets van de voorgeschiedenis: mijn vriend en ik willen geen kinderen en hij liet zich steriliseren. Ik schreef er hier over, later verscheen die blogpost op Charlie. Bij Canvas waren ze bezig aan een reportage over wel of geen kinderen krijgen en dus contacteerden ze mij. Ik twijfelde even en zei toen ‘ja’, want ik vind het goed dat er aandacht besteed wordt aan het onderwerp.

De reportage kwam vrijdag online en kan je hier bekijken. Een kort stukje dat verscheen op Facebook en best vaak (een dikke 12 000 keer tot nu toe) bekeken is, is hier te vinden. Enkele andere mediakanalen schreven er ook over. Zo komt het dat plannen al eens veranderen en ik hier dus iets vroeger mijn gezicht laat zien.

Voor de duidelijkheid: ik ben de meest linkse persoon op de foto bovenaan. Die met het pinkje in de lucht en de Fairphone in haar handen, om deze foto te nemen.

Zie ik eruit zoals je verwacht had of had je je mij helemaal anders voorgesteld (zoals Kathleen blijkbaar)? Ben je pro anoniem bloggen of net niet? Geef ook gerust je mening over bewust kinderloos zijn, maar dat deed je misschien hier al.

Polydactylie

Polydacty-watte? Polydactylie. Of letterlijk: veel vingers.De kat op de foto hierboven heeft het (al gaat dat dan enkel over tenen natuurlijk) en ik heb het ook. Jawel, ik ben geboren met elf vingers. Of toch 10,5. Ik heb namelijk geen volledige extra vinger, enkel een extra vingerkootje aan mijn duim.

Het valt niet echt hard op. Ik ben er zeker van dat er mensen zijn die mij kennen, maar die het nog nooit gezien hebben (mijn schoonzus bijvoorbeeld zag het toen ik al zeven jaar samen was met haar broer, mijn schoonbroers weten het misschien nog altijd niet). Ook zullen er mensen zijn die het al wel gezien hebben, maar nooit hebben durven vragen waarom ik een misvormde duim heb.

Dat is het, ja, een misvormde duim. Die duim hoort helemaal bij mij, maar als je het een vieze gedachte vindt, lees dan niet verder (er volgen ook foto’s). Ik begrijp dat wel, hoor. Ik zit daar ook niets mee in. Aan de nieuwsgierigen: hier volgt mijn verhaal!

Algemene info

Er bestaan verschillende vormen van polydactylie. Mijn vorm dus (een extra vingerkootje), maar evengoed een extra volledige vinger tot veel te veel vingers en tenen (lees: 15 vinger en 16 tenen).

Het is erfelijk (er waren bij ons geen eerdere gevallen bekend in de familie, het slaat wel een generatie over), maar komt ook voor bij incestueuze gemeenschappen zoals de mormonen (niet van toepassing). Ongeveer 1 op 500 baby’s wordt ermee geboren. Het is niet zo bekend, maar eigenlijk is het dus vrij onschuldig.

Persoonlijk

Toen mijn ouders mijn leeftijd nog in dagen (of zelfs uren) konden uitdrukken, zag ik er zo uit.

De foto is dus niet extra wazig aan de duim, dat zijn wel degelijk twee kootjes bovenaan.

Toen ik ongeveer 20 maanden was en net twee jaar zag ik er zo uit.

Een paar maandan later is het extra kootje operatief verwijderd, want anders zou ik in de kleuterklas niet kunnen leren knippen. Originele reden, he!

Momenteel ziet mijn duim er zo uit.

Het bovenste kootje staat scheef en waar mijn extra kootje hing, hangt nu nog een aanhangsel (omdat ze dachten dat daar een spiertje inzat). Het litteken loopt tot onderaan mijn duim, maar het ergste gelukkig maar tot halverwege.

Na de operatie hadden ze mijn ouders aangeraden om mij op mijn zestiende terug te laten komen om het verder te bekijken. Ik vreesde vooral dat ze mijn duim zouden willen breken en rechtzetten, dus heb ik dat niet gedaan. Die duim hoort echt bij mij en hoe stom is het wel niet om met een plaaster te lopen en dan aan iedereen te moeten zeggen dat dat is omdat mijn duim is rechtgezet? Terwijl veel mensen misschien zelfs niet zouden weten dat ik een scheve duim heb.

Voor- en nadelen

Knippen kan ik intussen vlot en doordat ik als tweejarige (rechtshandige) mijn rechterhand een tijd niet kon gebruiken, kan ik mijn linkerhand ook vrij vlot gebruiken.

Het enige nadeel dat ik ken is dat ik, als ik ga bowlen, enkel de zwaardere bowlingballen kan gebruiken, omdat mijn scheve duim enkel in de grotere gaten past. Maar ik ga eigenlijk amper bowlen, dus dat is geen ramp. Sommige mensen vinden mijn duim vies, maar ook dat vind ik niet zo erg. Er heeft nog niemand geweigerd mij een hand te geven ofzo, dus ik kan daar wel mee leven. Ik snap het wel dat mensen mijn duim maar vreemd vinden.

Er zijn, raar maar waar misschien, ook enkele voordelen verbonden aan die scheve duim van mij. Ik kan bijvoorbeeld vlot een aansteker gebruiken, ik zal namelijk niet snel mijn vinger verbranden aan de vlam.

Helaas rook ik niet.

Wat ik persoonlijk handiger vind, is dat ik bij het lezen mijn duim perfect in het hoekje van het boek kan plaatsen. Al denk ik niet dat andere mensen problemen hebben met boeken lezen.

Tot zover mijn spreekbeurt over polydactylie. Zijn er nog vragen? 😉

PS: Ik schreef deze blogpost de dag voordat Oon bekendmaakte dat het nieuwe thema van #boostyourpositivity body is. Deze blogpost past hier toevallig wel in en het is eens wat anders dan zagen over dat gewicht van mij, he.

 

Liebster Award #2

Silke van de blog Julienne nomineerde mij voor een Liebster Award. Het is niet de eerste keer dat ik ervoor genomineerd werd en dus zal ik nu enkel haar vragen beantwoorden. Als je elf random weetjes over mij wil weten, kan je die hier lezen.

1. Wat is het laatste cadeautje dat je voor jezelf kocht?
   Oei, het is al heel lang geleden dat ik echt bewust een cadeautje voor mezelf gekocht heb, maar het laatste dat ik überhaupt voor mezelf heb gekocht, zal mijn bestelling bij Big Green Smile zijn, met onder andere dit en dit.
2. Heb je (de laatste tijd) een lievelingsliedje? Zo ja, welk?
   Ik heb niet echt een lievelingsliedje momenteel, maar ik geniet wel van de covers van Her Band op Stu Bru op donderdagochtend.
3. Deel jouw favoriete plekje in je stad/dorp/gemeente met ons.
   Ik woon in Antwerpen (Oud-Berchem) en mijn favoriete plekje zal in de toekomst waarschijnlijk ons huis zijn, maar omdat het nu nog een werf is, eerder ons kot. Twee oude arbeiderswoningen, midden in de stad, maar wel achterin met eigen binnenkoer. Heerlijk rustig en toch centraal. Voor een meer toegankelijk plekje denk ik eerder aan de kaaien, heerlijk zitten daar op een mooie zomerdag/-avond.
4. Welke 5 producten staan er altijd in jouw koelkast?
   Eieren, jonge kaas, amandelmelk, sojayoghurt en sausjes.
5. Welke blogpost van jou moeten we zeker gelezen hebben?
   Toch wel deze. Al hebben de meesten die hier volgen die al gelezen, denk ik, aan het aantal reacties te zien en sinds de blogpost ook op Charlie heeft gestaan. *trots*
6. Wat is jouw favoriete herinnering uit je kindertijd?
   Moeilijk! Euhm, een van de vele momenten met mijn beste vriendin (en buurmeisje).
7. Welke film doet jou een traantje wegpinken?
   Ik ben niet de grootste traner, meestal moet ik eerder gewoon eens slikken wegens een krop in mijn keel, maar ik denk dat The Fault in Our Stars de laatste film is waarbij ik een traantje moest wegpinken.
8. Waarom ben je beginnen bloggen?
   Oorspronkelijk om wat reclame te maken voor de juwelen en kaarsen die ik toen maakte en verkocht. Vandaar ook de ‘maakt’ in mijn blognaam. Door de verbouwingen ben ik met dat bijberoep gestopt, maar het bloggen is gebleven en een belangrijkere rol gaan spelen.
9. Wat is jouw ultieme reisbestemming?
   Goh, moeilijk er een vast te pinnen. Ik ben geen grote reiziger en geen fan van het effect van vliegtuigreizen op het milieu. Bijgevolg kan je mijn vliegtuigreizen op één hand tellen en dat wens ik nog even zo te houden. Ik wil vooral eerst Europa ontdekken, maar eigenlijk zou ik ooit ook wel naar New York willen. Al zal dat vermoedelijk pas voor over een jaar of tien à twintig zijn, eerst is Europa aan de beurt.
10. Waar kan jij echt van genieten?
    Van veel, maar met stip op een: zon op mijn gezicht. Ik word daar instant goedgezind van.

Werken, werken, werken

Nee, dit is niet echt mijn bureau (het is een foto van Unsplash), maar ik zit ook aan een wit bureau met Appleproducten te werken, dus close enough. Bij #boostyourpositivity vragen ze om te schrijven over werk, dus bij deze.

Ik heb Nederlands-Engels gestudeerd, vooral uit interesse en door een bepaalde aanleg natuurlijk. Laat ons stellen dat de meesten bij ons thuis een talendiploma hebben. Er zitten ook veel leerkrachten in mijn familie, maar dat wilde ik niet worden. Tijdens het laatste jaar van mijn studie besefte ik dat ik vooral graag in een uitgeverij wilde werken. Dat lukte vrij snel en na een interimjob bij een uitgeverij, kon ik als interim naar een andere uitgeverij, waar ik nadien een vast contract kreeg. Maar omdat ik de materie niet geweldig interessant vond (en ik het gevoel had op een zinkend schip te zitten), ging ik op zoek naar een nieuwe job bij een andere uitgeverij en zo belandde ik na het versturen van één sollicitatiebrief bij mijn huidige werkgever, een educatieve uitgeverij. Ik kwam er terecht op de redactie Nederlands (joepie, want dat heb ik gestudeerd) en zo was het cirkeltje rond voor mij. Als jong meisje heb ik namelijk op de cover van een handboek Nederlands gestaan, van diezelfde uitgeverij. Ik ben de bovenste persoon (die waarbij je twijfelt tussen jongen en meisje, leve het unisexkapsel van de jaren negentig). De derde is trouwens mijn nicht en de vierde mijn broer.

Vier jaar geleden begon ik er te werken en ik zit nu nog steeds op die redactie. En ik zit er goed; Nederlands is mijn ding, het redactiewerk ook. En zo ben ik op een of andere manier toch nog met onderwijs bezig, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Toch blijkt dat niet voldoende precies. Toen ik nog bij de vorige uitgeverij werkte, maakte en verkocht ik in mijn vrije tijd juwelen (en kaarsen). Tijdens mijn huidige job ben ik daarmee verder gegaan, maar toen de verbouwingen kwamen, ben ik ermee gestopt. Intussen zijn we ongeveer een jaar aan het verbouwen en ik moet zeggen dat het blijft kriebelen. Na de verbouwingen zal ik dus zeker opnieuw beginnen knutselen en frutselen, we voorzien ook weer een plekje in het huis om dat te kunnen doen. Stiekem twijfel ik soms ook om minder te gaan werken om meer te kunnen knutselen, maar momenteel blijft het vooral bij dromen …