Extra lange regenjas

Ik vertelde hier al over de vorige regenjas die ik kocht, mijn koningsblauwe trenchcoat met kap. Die kap is handig, maar doordat de regenjas niet lang genoeg is, moet ik daarbij nog steeds een regenbroek dragen. Ideaal als je een kwartier tussen station en werk moet fietsen, maar minder ideaal als je iedere dag twee keer een uur fietst. Geloof mij, als je een uur een regenbroek draagt, is je gewone broek ook nat, maar dan van het zweet.

En dus ging ik op zoek naar een oplossing. Ik las ooit bij Isabel iets over extra lange regenjassen en dat idee bleef spelen in mijn hoofd. Een regenbroek is te warm om een uur mee te fietsen en de regen komt toch van boven, dus is iets dat je bovenbenen bedekt, lijkt voldoende. Ik twijfelde tussen de rode en de grijze versie, maar kocht uiteindelijk de rode. Kwestie van zeker gezien te worden in het verkeer.

En om er niet als een gothic chick uit te zien, dat ook.

De jas is lang en komt dus effectief tot over mijn knieën. Het is ook een echte regenjas, met extra mouweinden om inregenen te voorkomen en een flapje op de kap, zodat je gezicht wat minder snel nat wordt. De flap onderaan rits je apart vast en geeft je veel bewegingsruimte. Ik kan dus perfect fietsen met deze jas aan.

Maar houdt de jas mijn benen ook droog? Ja en nee. Mijn bovenbenen blijven droog, dat wel, maar als ik in de regen fiets, heb ik helaas ook last van opspattend water. Bij een gewone regenbroek heb je daar amper last van, maar bij deze jas heb ik de indruk dat ik de onderkant van mijn broek zelf nat maak door te fietsen. Ik heb al een spatlap gekregen bij de fietsenmaker voor achteraan aan mijn voorwiel, maar echt opgelost is het nog niet. Als het niet te hard of lang regent en er liggen niet te veel plassen, dan is deze jas perfect, maar met veel regen is het toch onvoldoende. Gelukkig zijn de stevige regenbuien tot nu toe meestal tijdens de terugweg geweest en dan kan ik mij vlot omkleden.

Echt mooi is de jas niet (ook niet echt lelijk voor een regenjas, dat besef ik) en ik voel mij toch nog altijd een beetje belachelijk als ik ermee rondloop. Het riempje rond de taille is ook niet lang gebleven, want dat draaide gelijk zot (en dat was vervelend om vast te maken) en dat vond ik dus niet zo handig. Mijn trenchcoat draag ik als gewone jas, maar dat doe ik met deze jas dus niet.

Ik blijf de jas wel dragen, maar ik denk niet dat ik de jas opnieuw zou kopen, met wat ik nu weet. Ik zou eerder voor rainlegs gaan, denk ik. Dat heeft hetzelfde effect en is iets beter te verstoppen.

Voor wie eraan zou twijfelen: deze blogpost is dus niet gesponsord.

 

 

Strida: originele vouwfietsen

Ik vertelde hier al eerder dat wij momenteel geen (eigen) auto hebben. Wij hebben wel een Cambio-abonnement, maar gebruiken dat liefst zo weinig mogelijk. Om toch mobiel genoeg te zijn in onze vrije tijd (werkvervoer lukt vlot zonder auto) kochten wij ieder een vouwfiets. Zo geraken we met het openbaar vervoer meestal dicht bij onze bestemming en doen we de laatste kilometers met onze vouwfiets. We wonen dicht bij trein en tram, dus dat lukt meestal vrij goed.

Een vouwfiets is doorgaans een nogal dure aankoop, dus wilden we graag de goede keuze maken. Mijn vriend wilde eerst voor een goedkoop model gaan, om te zien of hij de fiets ook echt zou gebruiken, maar dat zag ik niet zitten, want de kans is net erg klein dat je je vouwfiets dan ook effectief gebruikt. Als iets niet goed werkt, zal je het ook niet snel gebruiken. Ik wilde liever meteen een goede fiets kopen, kwestie van de ritten zo aangenaam mogelijk te maken.

Mijn vriend kwam af met de Strida. Ik had de vouwfiets nog maar een keer gezien en moest toen eerlijk gezegd vooral even binnensmonds lachen. Een vouwfiets is nooit echt mooi, maar deze vond ik vooral grappig. Hoe meer ik hem bekeek, hoe mooier ik hem wel begon te vinden. Je hebt niet de lelijke scharnierpunten die de meeste vouwfietsen hebben en hij is ook geschikt voor grote mensen. Officieel is hij geschikt voor mensen van 1m63 tot 1m93. Ik ben tien centimeter kleiner dan de maximumlengte en mijn vriend is tien centimeter groter, dus dat leek te groot, maar als je even vergelijkt, merk je al snel dat hij te groot is voor àlle vouwfietsen (net als voor deuren en veel pretparkattracties bijvoorbeeld). Hij zou er dus op iedere vouwfiets belachelijk uitzien (want ja, je kan voor een verlengde zadelpen kiezen bij een andere vouwfiets, maar daardoor lijkt dat vouwfietsje vooral nòg kleiner en de stevigheid zal ook wel niet hetzelfde blijven).

De fiets is heel licht (net geen tien kilo) en dat vind ik een groot voordeel. De fiets plooit ook smal op, veel smaller dan bijvoorbeeld een Dahon. De Strida is opgeplooid wel nog altijd lang, een Brompton bijvoorbeeld is compacter (maar ook zwaarder). De fiets plooit ook heel snel op, het zijn maar een paar handelingen om hem op- of uit te vouwen. Mijn vriend kan het in enkele seconden. Extra voordeel: de Strida heeft geen standaardketting met smeer, maar een ketting in kevlar. Heel stevig en je hebt geen kans op smeer aan je kleren. Dit is trouwens geen gesponsorde post ofzo, we hebben de fietsjes eerlijk zelf betaald en ik word hier niet voor vergoed. Helaas worden de fietsjes amper nog verkocht in België en Nederland, wij kochten ze dus via de Franse webshop (maar ze leveren ook in België, hoor). De fietsen zijn trouwens vooral populair in Azië, zoals je op Instagram kan zien.

Wat ik wel jammer vind (en waar ik op voorhand totaal niet bij stil had gestaan) is dat een Strida niet echt geschikt is om mee te fietsen met een rok aan. Toch niet als je zadel lager staat dan de maximale hoogte (in de meeste gevallen dus). De linkse fiets is de mijne en als ik een rok draag bij het fietsen, zit die stang tussen mijn benen nogal in de weg. Als je nylonkousen ofzo onder je rok draagt, maakt dat niet echt uit, maar in de zomer bijvoorbeeld vind ik het toch wat onhandig.

Fietst dat goed?
Elke vouwfietseigenaar kan je zeggen dat fietsen met een vouwfiets in het begin even wennen is. Door de kleine wielen zijn zulke fietsjes namelijk erg wendbaar. Bij de Strida is dat nog net iets erger, omdat je stuur eigenlijk tussen je benen begint. De eerste rit voelde vooral heel raar. Ik had het gevoel dat ik met mijn achterwerk aan het ‘tegensturen’ was. Maar: het went snel. Onze fietsjes hebben geen versnellingen, maar doordat ze zo licht zijn, mis je die ook niet echt. Je kan er echt snel mee fietsen en ik denk dat versnellingen het eigenlijk een beetje onverantwoord zou maken. Het bestaat wel, maar het maakt de fiets ook een pak duurder.

De fietsen hebben ons (met aangepast stuur, wat aan te raden is als je groot bent) een dikke 800 euro per stuk gekost. Ja, dat is veel. Er zijn veel goedkopere vouwfietsen op de markt, maar ook veel duurdere. Uiteindelijk is dat een afweging die je zelf moet maken.

Life hacks met Strida
Een Strida klikt in elkaar met een sterke magneet aan het achterwiel. Dat werkt snel, verslijt niet en zorgt er ook voor dat je er een tandem mee kan vormen. Met twee fietsen.

Of met zeven fietsen.

Al zou ik er wel geen bocht mee proberen nemen.

Een maand op mijn elektrische fiets

Vandaag heb ik mijn elektrische fiets exact een maand. Vroeger ging ik met de trein en de fiets naar het werk, die fietsrit was 4 kilometer enkel. Niet echt veel, maar wel genoeg om iedere dag toch een beetje beweging te hebben (de rest van die dagen slijt ik aan een bureau). Toen kregen alle werknemers de kans om een fiets te krijgen van het werk. Er waren wel enkele voorwaarden aan verbonden: je moet 80 % van de tijd met de fiets komen en vanaf 15 km kan je een elektrische fiets krijgen. Ik woon op 25 tot 27 kilometer van mijn werk (afhankelijk van de route) en kwam dus in aanmerking voor een elektrische fiets. We mochten de fiets enkele dagen testen en ik was meteen verkocht! Mijn treinmaatje (een collega die vlak bij mij woont) ook en dus fietsen we sinds een maand samen naar het werk en werden we zo volwaardige fietsmaatjes.

Enkele cijfers (want meten is weten)
Maximumsnelheid: 38,2 km/u
Gemiddelde snelheid: 23,6 km/u
Rijtijd: 29u53
Afstand totaal: 706,9 km
Weegschaal: bijna 3 kilo minder

Die maximumsnelheid haalde ik met van een brug te fietsen (zonder extra te trappen), dus daar heeft de ondersteuning niet bij geholpen. Om de gemiddelde snelheid zo hoog te krijgen, hielp de ondersteuning natuurlijk enorm. Wij fietsen meestal 25 of 26 km/u, maar komen onderweg vrij veel stoplichten tegen, vandaar het lagere gemiddelde. 25 km/u is niet supersnel, nee, maar je trapt je niet dood en dat is het fijne. Ik fiets een brug tegenwoordig omhoog tegen 24 km/u en zonder al te veel moeite, dat is echt een luxe. Ik denk dat ik nu even moe ben na die lange rit als vroeger na mijn korte rit (waarbij wij ons moesten haasten om op tijd op het werk te zijn of om de trein te halen), maar nu ben ik wel iedere dag twee uur in beweging. Mijn weegschaal is mij eindelijk weer gunstig gezind. Ik zeg ook al eens vaker nee tegen zoetigheid (want afvallen motiveert mij om beter mijn best te doen), maar ik sta echt niet op dieet.

Ik nam al wel wat vakantie, dus eigenlijk fiets ik er nog geen volledige maand op, maar ik zat al wel bijna dertig uur op die fiets en fietste er al meer dan 700 kilometer mee. Echt geweldig vind ik dat.

Fietsen op een elektrische fiets went snel, maar je moet wel goed opletten. Ik krijg ondersteuning tot 30 km/u, maar moet wel zonder ondersteuning (en met een zware fiets) op gang komen. De ondersteuning volgt snel, hoor, dus ik klaag niet, maar het maakt stoplichten er niet echt leuker op. Als er een scherpere bocht volgt, zet ik mijn ondersteuning minder en stop ik met trappen, want anders ga je echt te snel in de bochten. Dat is in het begin even wennen, maar lukt vlot. Je moet zelf ook heel goed opletten. Automobilisten en andere fietsers schatten niet in dat je zo snel gaat en maken al eens een inschattingsfout. Goed opletten dus, maar dat deed ik gelukkig al en is echt een gewoonte bij mij. Je hebt best al heel wat fietservaring voor je elektrisch gaat fietsen, want anders gebeuren er zeker ongelukken. Al valt een ongeluk natuurlijk nooit helemaal uit te sluiten, helaas.

Een elektrische fiets verbruikt natuurlijk ook energie, maar eigenlijk is dat echt heel weinig. De meeste andere mensen zouden de afstand die ik dagelijks afleg dan ook met de auto doen, maar daar kies ik bewust niet voor. Voor ritten van 15 tot 30 kilometer is een elektrische fiets echt ideaal, want beter voor mens én milieu. Ik ben mijn werkgever dan ook heel dankbaar dat ik zo’n fiets heb gekregen en dat ik nu een fietsvergoeding (22 cent per kilometer, reken maar uit) krijg. En al die cadeaus kosten mijn werkgever niets, want zowel de fietsvergoeding als de aankoop van de fiets zijn fiscaal aftrekbaar, de aankoop zelfs voor 120 %. Win-win dus!

Leuke initiatieven in Blogland

Er zijn enkele leuke initiatieven gaande in Blogland, waar ik graag aan deelneem!

Mijn korte ritten

Akkoord, het echte initiatief komt van Mobiel 21 vzw, maar Riet, Leen, Kelly en Stien maakten er een blogchallenge van. Ze omschrijven het zelf zo: ‘Wij bloggers dagen onze lezers uit om een maand lang de fiets of de benenwagen te nemen voor de zondagse pateekes, de trip naar de kapper, de route naar de school van de kinderen of naar het werk. Dat doen we omdat het boeiend is om eens te wisselen van vervoermiddel, omdat het goed is voor lichaam en geest en voor milieu en portefeuille!’

Omdat ik al veel met de fiets en te voet doe, leek het mij in eerste opzicht een beetje valsspelen (zeker nu we geen auto meer hebben), maar eigenlijk gaat het toch vooral om het steunen van een tof initiatief en dat doe ik dus met veel plezier. Je kan ook prijzen winnen trouwens en iedereen is welkom om mee te doen!

Mijn overzichtje voor de afgelopen vier dagen:

 

Ik koos een vrij laag persoonlijk doel (voor mij als autoloze dan toch) omdat er al enkele autoritten op de planning staan voor juni. Achteraf bekeken kon ik dat doel gerust hoger zetten, want blijkbaar gaat het enkel om korte ritten (minder dan vijf kilometer) en de ritten die op de planning staan, zijn een pak langer uiteraard.

Meststoffen voor jouw blog

Kathleen van de blog Verbeelding wil starten met onlinecursussen. Je kan je al inschrijven voor de workshop Photoshop voor bloggers (komt op 8 juni online) en verder zocht ze onlangs testers voor haar cursus Meststoffen voor jouw blog: vier weken om jouw blog te laten groeien. Ik heb me meteen opgegeven toen ik haar blogbericht las en hoera: deze week liet ze me weten dat ik één van de drie bloggers ben die mag testen! Over tien dagen krijg ik een eerste mailtje met tips en dan mag ik gedurende een maand vier of vijf mailtjes per week in mijn mailbox verwachten. Ik denk dat die laagdrempelige manier wel zal werken voor mij. Het kan dus zijn dat er hier binnenkort wat dingen veranderen, voor of achter de schermen. Ik ben alleszins benieuwd!

 

 

Verduurzamen van onze mobiliteit

Even een kleine schets van onze huidige mobiliteitssituatie: ik ga met trein en fiets naar het werk (5 minuten wandelen naar het station, 5 minuten wachten op de trein, 30 minuten op de trein, 15 minuten fietsen en ’s avonds hetzelfde in omgekeerde volgorde) en mijn vriend heeft een auto van het werk. Verder kunnen we hier veel te voet doen en langere afstanden binnen de stad doen we met de vélokes. We gebruiken de auto van mijn vriend voor familie- en vriendenbezoekjes en om (ongeveer maandelijks) naar de winkel te gaan voor grote inkopen (zakken kattenbakvulling bijvoorbeeld).

Binnenkort verandert die situatie: ik krijg een elektrische fiets van het werk (joepie!) en zal dan (minstens 80 % van de tijd) met de elektrische fiets gaan. Dat is een uurtje tot een uur en tien minuten fietsen (afhankelijk van de route, de wind …), met elektrische ondersteuning wel natuurlijk (anders spreken we eerder van anderhalf uur). We hebben die fietsen nu al twee dagen kunnen testen en ik ben fan. Je bent in beweging, maar bent toch niet doodop als je op het werk aankomt. Of ben ik nu een ouw peke?

Voor mijn vriend is de aanpassing groter: hij verandert van werk en moet zijn bedrijfswagen afgeven. Hij geraakt met de bus op het werk en dus hebben we nog maar amper een auto nodig. We hebben beslist om (voorlopig) geen eigen auto te kopen, maar wel ieder een plooifiets (iemand een tip voor stevige plooifietsen geschikt voor grote mensen?) en verder gebruik te maken van Cambio. Ik had al een abonnement (dat ik amper gebruikte) en voor één euro extra per maand mag mijn vriend er ook mee rijden.

Ik ben zelf benieuwd naar hoe dat hier gaat lopen …

 

HappyRainyDays!

Ik fiets iedere werkdag tussen station en werk en met ons Belgisch klimaat heb ik dan graag een jas die mij beschermt tegen mogelijke regen en die modieus genoeg is om iedere dag te dragen, want gelukkig regent het meestal niet op de momenten dat ik fiets.

Voor de winter kocht ik een dikke, iets langere jas met kap, maar nu het zonnetje vaker komt piepen en de temperaturen stijgen, ging ik op zoek naar een lichtere jas. Ik wilde graag een trenchcoat (klassieker die ik dus langer kan dragen) met kap/capuchon (handig bij regenweer).

Een zoektocht op internet bracht mij bij een Nederlandse webshop: HappyRainyDays. Ze hebben er echte fietsregenjassen (waar ik eerder iets over las bij Isabel). Dat vind ik een heel handig concept (je hebt geen regenbroek meer nodig, want je jas komt over je knieën en ja, je kan ermee fietsen), maar ik was toch vooral op zoek naar een jas die iets minder overkomt als een echte regenjas. En ik zat met die trenchcoat in mijn hoofd, ah ja.

De keuze is echt uitgebreid op de site, maar ik zocht vooral een klassieker met moderne twist, dus koos ik voor volgende jas.

Op mijn scherm leek die heel donkerblauw met een beetje een petroltint erin. Toen ik de regenjas aankreeg, bleek die echter saai marineblauw te zijn. Zeer klassiek, ja, maar ik zocht iets met een twist.

Is de jas op jouw scherm trouwens marineblauw of met een petroltint?

Alleszins, ik besloot de jas dan maar te ruilen (jammer voor de extra verzending, want de maat was wel goed) en ging voor volgende jas.

 

Met kap.

Koningsblauw! Iets feller, maar vooral ook minder saai.

De jas is echt voorzien op bewegen in de regen. Je kan de mouwen iets strakker zetten en de kraag hoog sluiten om inregenen te voorkomen. Het is ook wel een echte regenjas (je hoort het stofje schuren als je beweegt), maar een regenjas die je toch ook gewoon kan dragen. Vind ik toch.

Ik hoop alleen dat de kap niet afwaait als ik moet fietsen in de regen, maar dat heb ik — gelukkig — nog niet kunnen testen.

HappyRainyDays is niet op de hoogte van deze blogpost.

Spooky

De laatste weken ga ik vooral met de trein en de fiets naar het werk. Met al die regen en de kou is het aangenamer om een deel met de trein te doen en maar vier kilometer te fietsen in de plaats van de volle twaalf.

Vandaag wilde ik echter nog eens de volledige fietstocht maken. Deze morgen bleek het nog donker en mistig en de dikke sokken die ik droeg, hielpen twee kilometer langer om geen ijskoude tenen te krijgen, maar helaas niet volledig tot aan het werk. Ik vrees dat ik mijn zoektocht naar warme (en bijgevolg ook lelijke) schoenen ga moeten verderzetten, als ik tijdens de winter nog eens de volledige afstand wil fietsen.

’s Avonds bleek het nog donkerder en nog mistiger en eigenlijk ook nog kouder. De mist was op sommige plaatsen heel erg (ik denk dat iedereen die vandaag onderweg was schrik heeft gehad). Gelukkig ken ik de weg al goed en weet ik wat te verwachten, want ik passeer een hoop onverlichte stukken en zelfs een onverhard (en onverlicht) stuk. Dat was even spannend, niet omdat ik bang was dat er iemand uit de struiken zou springen, wel omdat ik geen hand voor ogen kon zien. ‘Ik weet dat er hier plassen zijn, maar ik zie niet waar.’ ‘Niet te veel naar links fietsen, want daar is een sloot.’ ‘Zien dat ik niet tegen de paaltjes rij, hopelijk zie ik ze op tijd.’

Maar als ik dan een man zie die op een onverlicht stuk met zijn twee hondjes aan het wandelen is en elke hond een rood lichtje heeft aanhangen, dan kan mijn rit niet meer stuk.

Een jaar transportpech

18 november 2012 kreeg ik telefoon van mijn broer, om mij het volgende te melden.

Dat was mijn auto en daarmee begon een jaar aan transportpech.

Afgelopen jaar:

* Vond ik vrij snel een nieuwe auto, maar moest wel twee weken wachten voor die op mijn oprit stond (een voorbode, helaas).
* Moest ik mijn auto twee keer drie weken afgeven voor een reparatie (ah ja, want een bevriende man die in de haven werkte, deed dat na zijn uren voor mijn (officiële!) handelaar).
* Zette ik mijn enige fiets intussen aan het station om daarmee tussen station en werk te pendelen.
* Werd mijn fiets gestolen, want: te nieuw om aan een station te staan.
* Kocht ik een tweedehandsfiets om aan het station te kunnen zetten, maar moest die toch nog even naar een fietsenmaker brengen omdat de versnellingen slecht afgesteld waren.
* Reed ik ongeveer een half jaar rond met een auto met brandend remlichtje en brandend motorlichtje (‘Dat gaat nog uit, hoor, ik heb dat toch gezegd de vorige keer?’).
* Zolang ik de auto enkel gebruikte om naar het werk en terug te gaan, was er eigenlijk geen probleem. Wilde ik na het werk nog even naar de winkel, dan wist ik niet zeker of ik mijn auto opnieuw gestart ging krijgen van de eerste keer, noch of hij geen tien keer stil ging vallen bij het uit de parkeerplaats manoeuvreren.
* Stond ik ook af en toe stil aan een kruispunt, omdat mijn auto stilviel en niet meteen terug wilde starten. Leve de vier pinkers. *ahum*
* Heb ik veel mensen doen denken: ”t Is weer een vrouw, zeker?’ en ‘Die heeft nog maar net haar rijbewijs, zeker?’
* Had ik een (gelukkig klein) accidentje, omdat mijn remmen plots niet werkten.
* Bleek dat de verzekering mij daar absoluut niet mee kon/wilde helpen. ‘Als jij kan bewijzen dat de remmen toen niet werkten, willen we het nogmaals bekijken.’ Waarop de garage: ‘De verzekering moet een expert sturen.’ *vicieuze cirkel, iemand?*
* Moest ik van de ene dag op de andere elke dag met de fiets naar het werk, wegens geen auto meer. Twaalf kilometer enkele reis.
* Kocht ik dan nog maar een nieuwe fiets, om die twaalf kilometer mee te kunnen fietsen en mijn oude fiets aan het station te kunnen zetten voor op regendagen.
* Bleek dat die oude fiets eigenlijk beter fietst dan die nieuwe, maar je kan een nieuwe fiets natuurlijk niet aan een station zetten (zie puntje vier).
* Mocht ik tot twee keer toe naar de fietsenwinkel omdat de ketting er constant afviel en ze de eerste keer niet geloofden dat dat aan de fiets lag.
* Mocht ik de tweede keer twee weken wachten op mijn fiets omdat er toch een onderdeel bleek te ontbreken waardoor de ketting niet op zijn tandwielen bleef liggen.
* Mocht ik al veel tijd op het perron en in stations spenderen, wachtend op treinen met vertraging of op de volgende trein (wegens afschaffing van degene die ik wilde nemen) (en kwam ik bijgevolg al eens te laat op het werk).
* Fietste ik voor het eerst sinds het laatste middelbaar nog eens door de regen (intussen al vaker, natuurlijk, leve ons regenlandje!).
* Liet ik de achterband van mijn stationsfiets vervangen, omdat die verduurd was …
* … waarna ik drie platte banden had in twee weken en de achterband opnieuw vervangen moest worden, wegens niet stevig genoeg. Tiens?
* Nam ik dan toch een Cambio-abonnement, hoewel de dichtsbijzijnde stelplaats op vier kilometer fietsen is en het een buurt is waarvan ik niet zeker weet of ik mijn fiets daar achter wil laten.

Maar:
* Ik bleek verschillende lieve collega’s te hebben die mij op pechdagen gerust van het station naar het werk en terug wilden vervoeren.
* Mijn moeder hielp mij diverse keren uit de nood, na treinvertragingen en zelfs met kledingcrisissen.
* Ik had recht op een vervangwagen voor een maand (na het ongeval van mijn broer).  Sommige verzekeraars zijn wel tof!
* Ik sport nu iedere dag een beetje (minstens acht kilometer fietsen en twintig minuten wandelen).
* Ik rijd nu niet in mijn uppie naar het werk, maar fiets met enkele collega’s.
* Ik geef intussen geen geld meer uit aan benzine, verzekering, pechverhelping (want dat neem je als je met zo’n wrattenauto rijdt) …
* Ik krijg een abonnement van De Lijn omdat ik mijn nummerplaat inwissel.
* De vertragingen met de trein blijken minder erg dan ik had verwacht. De trein is altijd een beetje reizen, hé.
* Ik krijg een fietsvergoeding op het werk en gaf mijzelf op die manier een beetje een loonsverhoging.
* Ik besef dat het mààr transportpech is.

Tja, elk nadeel heb heeft z’n voordeel, zeker?

Autovrij(er) leven

Herinner je je deze post nog? Die auto heeft het helaas niet volgehouden. In principe wel, want hij rijdt nog, maar in welke staat … Remlichtje in het dashboard brandt constant, motorlichtje ook en in juli had ik een accidentje omdat mijn remmen plots niet meer werkten. Gelukkig was ik aan het aanschuiven aan een rood licht, waardoor het maar een heel klein botsinkje was. Alleszins, het zorgt er wel voor dat ik niet meer in die koekendoos kruip. De handelaar blijkt nog steeds een even grote  ******** als toen (ah ja, zo snel veranderen mensen niet) en de verzekering staat niet echt te springen om iets te doen.

Sindsdien heb ik geen andere auto gekocht; ik wil het proberen zonder. Om bovenstaande redenen, voor het milieu, om trager en bewuster te leven, voor mijn conditie en gezondheid en omdat ik de dingen al eens graag anders aanpak. Begrijp me niet verkeerd, wij hebben thuis nog een auto (mijn vriend heeft een auto van het werk), dus die wordt nog gebruikt. Af en toe gaan we daarmee naar de winkel of naar vrienden of op familiebezoek of … Ik leef dus niet helemaal autovrij, maar voor iemand die extreem gesteld is op haar vrijheid en zelfstandigheid, is dat al een grote stap.

Ik vertelde toen dat ik (bijna) niet op het werk geraak zonder auto. Dat klopt niet helemaal, maar het vergt gewoon enige organisatie. Ik woon op 12 kilometer van mijn werk. Dat is dus met de fiets af te leggen, maar als het zwaar regent of sneeuwt (zoals toen), is dat geen evidentie. Een andere optie is om met de trein te gaan. Ik woon op wandelafstand van een klein station en moet maar tien minuten op de trein zitten. Het dichtstbijzijnde station is echter op 4 kilometer van mijn werk. Dat valt ook af te leggen, maar dan moet je ofwel een fiets aan het station hebben staan, ofwel een vouwfiets hebben, ofwel een trein vroeger nemen om dat te voet te kunnen doen. Ik heb trouwens geen glijdende werkuren, dus moet er gewoon zijn om half negen, point final.

Intussen kocht ik al een heleboel dingen aan om autovrij(er) te kunnen leven:

• een nieuwe fiets, zodat ik mijn oude aan het station kon zetten en met mijn nieuwe de volledige afstand kan fietsen (leve ecocheques!)
• fietstassen (helse zoektocht naar mooie tassen die groot genoeg zijn om al eens mee naar de winkel te gaan; viel dik tegen, die eerste keer in de winkel)
• nieuwe broeken (tip: als een broek ’s morgens een beetje strak zit, probeer er dan geen 12 kilometer mee te fietsen. Na 10 kilometer mocht ik mijn moeder bellen om mij uit de nood te komen helpen, waarvoor dank)
• een hele hoop keycards (alweer: leve ecocheques!) voor de treinritten (als je niet elke dag de trein neemt, is het niet de moeite om een abonnement te nemen)

Ik leerde ook een heleboel bij:

• fietsen met sletsen aan je voeten lukt niet als je fietstassen hebt
• koop broeken die zeker groot genoeg zijn
• vergeet je achterlicht op batterijen niet uit te zetten als je je fiets achterlaat
• een borstel, deo, parfum en een handdoekje zijn geen overbodige luxe als je 12 km fietst
• een reservebroek op kantoor hebben liggen is nuttig, zorg wel dat ze zeker past
• als je denkt: ‘amai, de treinen rijden laat’, geloof dat dan niet (dank aan het vriendje om mij op te komen pikken om elf uur ’s avonds)

Wat ik echt nog niet geleerd heb, is hoe ik mij moet kleden om 12 kilometer te fietsen. Ik had het vaak vooral veel te warm (en was dus bijgevolg veel te bezweet na het fietsen), maar te koud wil je het natuurlijk ook niet hebben. Ik denk dat ik toch eens op zoek ga gaan naar thermisch ondergoed en een windstopper voor vrouwen. Alle tips zijn welkom trouwens.

Natuurlijk had ik vroeger niet alleen een auto om mee te gaan werken. Ik gebruikte die ook om naar de winkel te gaan, om te gaan sporten, om met vriendinnen af te spreken en om naar juwelenmarktjes en -avonden te rijden om juwelen te verkopen. De gezamenlijke dingen deden we meestal al met de auto van mijn vriend (van het werk, remember?). Naar de winkel ga ik nu ofwel met de fiets (met nogal kleine fietstassen), ofwel met mijn vriend, met zijn auto. Ik ga nu minder sporten (ah ja, ik fiets elke dag minstens 8 kilometer), enkel op woensdag blijf ik wel naar de sportclub gaan. Dan neem ik overdag de trein en fiets ’s avonds naar de sportclub (acht kilometer enkele rit), kwestie van mijn knieën niet te hard te belasten. Met vriendinnen probeer ik nu in de buurt van een station af te spreken. Voor mijn bijberoep, de juweeltjes, heb ik nog niet echt een oplossing. Naar een marktje ga ik meestal met een vriendin, dus als ik het eens vriendelijk vraag, zal ik wel vervoer hebben. Voor juwelenavonden is het iets moeilijker, maar niets is onmogelijk natuurlijk.

Cambio zou in mijn geval dus ideaal zijn (omdat ik echt maar af en toe een auto nodig heb), helaas woon ik niet pal in het centrum van Antwerpen, maar in een van de districten. No Cambio for me …

Momenteel valt het me goed mee: ik geniet van de fietstochten, het is goed voor mijn gezondheid, ik leef bewuster … Alleen is het weer nog niet weken aan een stuk miserabel geweest (ik haat fietsen in de regen en nog meer fietsen in de sneeuw …), dus ik ben benieuwd of ik deze winter zonder auto zal overleven.