Afscheid nemen

Onlangs deden we grote kuis in de slaapkamer. Daar stonden namelijk nog dingen (tekentafel, hometrainer …) in die van kamer moesten wisselen, dus zagen we het meteen groots. Dingen die we niet meer gebruikten gingen de vuilbak in / naar het containerpark.

Zo kwam ook mijn zeteltje ter discussie.

Het ding is al heel oud (en versleten). Het zeteltje was oorspronkelijk van mijn grootouders en heeft (bij mijn weten) altijd op mijn slaapkamer gestaan. Toen ik op kot ging, ging de zetel mee (niet naar mijn eerste kot wegens te klein, maar wel het kot erna). Toen we naar een appartement verhuisden, ging de zetel mee en toen we nadien ons huis kochten, zochten we een nieuw plaatsje voor de zetel.

Het zeteltje wordt al jaren niet meer gebruikt, maar staat gewoon naast mijn nachtkastje in de slaapkamer. In het begin sliep de kat er nog op, maar dat was ook alweer enkele jaren geleden. Het ding is ook te versleten en niet de moeite om het met nieuwe stof te laten bekleden. Waarom nog bijhouden dan? In mijn hoofd had ik de beslissing gemaakt: weg ermee! Toen ik het zeteltje vastnam om het naar de garage te verplaatsen (de tussenstap richting containerpark), kreeg ik het niet over mijn hart en ik was dan ook heel blij toen mijn vriend zei dat het zeteltje dan toch mocht blijven staan. We legden er een nieuw dekentje over en jawel, de kat slaapt er terug in.

Nooit gedacht dat ik mij zo hard zou kunnen hechten aan een meubel.