En toen …

… moest ik mij haasten en liep ik snel de trap af op het werk (kwestie van zeker de trein te halen).
… bleef mijn voet haken bij de derde laatste trede.
… was ik sneller en oneleganter op het gelijkvloers dan voorzien.
… verzamelden er snel enkele collega’s rond mij (vijf uur is uiteraard de beste timing om van de trap te vallen die iedereen passeert op weg naar buiten).
… kreeg ik van overal de vraag of het ging.
… kon ik niet veel anders uitbrengen, dan ‘Dat weet ik nog niet … het valt mee … denk ik … mijn voeten zijn niet oké … vrees ik.’
… kreeg ik EHBO van een lieve collega en ondersteuning van andere lieve collega’s.
… bracht een lieve collega mij naar de spoedafdeling van mijn ziekenhuis naar keuze.
… kreeg ik daar een extra coldpack op mijn enkel en een rolstoel onder mijn gat.

… werden er gelukkig geen breuken vastgesteld, wel verstuikingen: linkse voet en rechtse enkel.

Nu spendeer ik zo veel mogelijk tijd in bed, met mijn voeten op kussens en Ibuprofen in mijn lijf. Leve Netflix en mijn recent bezoek aan de bib!