Meisje is niet meer.

Mensen die mij volgen op Instagram zagen het al: afgelopen week overleed mijn grootmoeder. De moeder van mijn vader, de enige grootouder die ik nog had.

Ik schreef hier al eerder over haar (in de begindagen van mijn blog), in het kader van Music for life, de editie over dementie. In 2012 kon ze nog neuriën, toen ze eind vorig jaar 90 werd en we dat vierden met een feest, deed ze zelfs dat niet meer. Alzheimer is genadeloos.

Mijn zus kwam op het mooie idee om afgelopen week samen te komen en bommaeten te maken. Toen wij in de lagere school zaten, gingen wij namelijk iedere maandag eten bij mijn grootouders en aten daar wortelstoemp. Voor speciale gelegenheden hadden mijn grootouders Almdudler in huis en maakte de bomma een ‘puddingvis’ en af en toe kregen we een Koetjesreep.

Mijn nonkel, die al vele jaren werkt in een rusthuis voor dementerenden (waar mijn grootmoeder haar laatste jaren ook doorbracht), schreef tien jaar geleden al een boek over dementie, onder andere over mijn grootmoeder. Ik las het nog niet. Mijn moeder raadde het toen af, ik denk omdat het te confronterend zou zijn. Intussen ben ik tien jaar ouder en ga ik het nu toch lezen, al zal het niet de gemakkelijkste leesperiode worden.

De ondertitel van zijn boek is ‘Hoe mijn moeder weer een meisje werd’ en hij schreef ook de liedjestekst van het nummer Moeder weer meisje. Een stukje tekst uit het nummer:

’t Is af en toe best komisch  –  Hoe ze zichzelf aankleedt

’t Is af en toe best tragisch  –  hoe ze alles weer vergeet

 

De dokter zegt, ach jongen  –  Je moeder is dement

Haar geest geraakt verwrongen  –  Wees blij dat ze je nog kent

(Groot)moeder weer meisje. Meisje is niet meer.

Slaap zacht, bomma.