Projectje

Vorig jaar in december besloten we een nieuwe woning te zoeken. Mijn vriend miste ’t Stad (voor de goede verstaanders: Antwerpen) al langer (wij hebben er samen op kot gezeten), maar ik vond het altijd nogal absurd om verder van mijn werk te gaan wonen. Tot ik mijn auto wegdeed en het bij mij ook harder begon te kriebelen om terug naar Antwerpen te gaan.

De zoektocht begon en bleek niet simpel. Het aanbod is groot in Antwerpen, jawel, maar de vraag ook, zeker in onze prijsklasse. We merkten al snel dat sommige woningen snel verkocht geraakten en we waren er nog niet helemaal uit wat we zelf wilden (en waar). De eerste vereiste was: binnen de Singel en verder liefst niet te ver van een station. Mijn werk ligt al op een kwartier fietsen van het station, mijn woning had ik liever dichter bij de trein.

Tijdens onze zoektocht ontdekten we ook dat we graag een huis met authentieke elementen wilden. Maar: ofwel zijn die te duur, ofwel al verpest, ofwel moet je het dan zelf doen. Het is dat laatste geworden. We waren niet per se van plan zwaar te verbouwen, maar als je dan eindelijk een mooi huis binnen een schappelijke prijsklasse vindt … We hakten de knoop vrij snel door, met dank aan de schoonbroer (die zijn eigen huis verbouwd heeft) en de architecte. Als zij het zagen zitten, wij ook, zoiets …

Maar zeg nu zelf, op zo’n gang en zo’n gevel kan je toch niet anders dan verliefd worden?

Oud-Berchem is het dus geworden, nog net binnen de Singel en vlak bij het station. Een huis waarin we enkele jaren gaan kamperen en dat we terwijl gaan verbouwen. De deuren zijn overal hoog genoeg voor mijn vriend die twee-meter-én is en de rest (keuken, badkamer, toilet) maken we gewoon op maat.

Het voorkooprecht (google het gerust, ‘burgertje pesten’ is de korte samenvatting) van ’t stad is vandaag afgelopen, vanaf nu zijn we dus zeker dat het huis binnenkort van ons is en we een stoflong en stijve spieren kunnen gaan kweken …